گر ز درم آن مه دو هفته درآید

بخت جوان، وقت پیریم به سر آید

گر بر غلمان برند صفحۀ رویش

حور بهشتی چو دیو در نظر آید

پای اگر می نهی، به دیدۀ من نه

سرو خوش است از کنار جوی برآید

تلخ مگو، رخ ترش مکن که از آن لب

هر چه بگویی تو تلخ، چون شکر آید

در سفر عشق نیست غیر خطر هیچ

خوش بودم هر چه زین سفر بسر آید

میکشی ام گه به سوی کعبه و گه دیر

چند صبوحی پس تو دربدر آید؟